Во животот постојат моменти кога збунети од емоциите, прифаќаме погрешни работи за вистина. Тогаш се осудуваме на страдање, несреќа и уверување дека не е сè изгубено.
Приказна за вистината
Во едно село живеел млад човек кој останал рано вдовец. Имал син кој многу го сакал, но еден ден морал да отпатува по работа. Додека го немало, во селото дошле грабачи, кои запалиле неколку куќи и зеле што нашле.
Но, не само тоа, тие го киднапирале момчето кое останало да го чека татко си. Се вратил мажот, а наместо куќа видел урнатини, пепел и тело на загинато дете во пожарот. Почнал да плаче, бидејќи сфатил дека тоа е неговото момче.
Откако го кремирал телото на детето, мажот го собрал правот во торбичка, која ја носел насекаде со себе. Често плачел по изгубениот син.
Еден ден, неговото живо и здраво момче успеало да избега од разбојниците и се упатило кон својот дом. Тропајќи на портата чекал да му отворат. Во тоа време таткото плачел за изгубеното дете.
Момчето повторно тропнало на портата и мажот прашал:
– Кој е?
– Јас сум, тато, твојот син. Отвори ми! – извикало момчето.
Мажот бил толку вознемирени што помислил дека ограбувачите повторно дошле во неговиот дом. Го избркал момчето и одбил да ја отвори портата. Детето не запирало да тропа, да моли да го пуштат. Конечно си тргнало и веќе никогаш не го видело татка си, ниту тој него.
Заклучок – Понекогаш прифаќаме факти или претпоставки за вистина. Тогаш почнуваме да веруваме толку силно во лажната вистина што кога на вратата ни тропа реалноста, ние не ја отвораме.
