Убава, дури и мудра приказна, и сигурен сум дека и денес би предизвикала лавина од предрасуди, но всушност сé се сведува на тоа како ни треба само малку храброст за среќа.
Вреди да се прочита!
ЉУБОВТА НЕ ЗНАЕ ЗА ГОДИНИ
Agatha Christie наполнила четириесет години кога 24-годишното момче Max Malone ја замолил да се омажи за него. Тој многу ја сакал. Иако во тоа време четириесет години биле сметани за речиси старост, а разликата во годините била огромна.
Agatha претпазливо се консултирала со својата сестра. А сестрата уште попретпазливо одговорила дека мора да почека. На крајот на краиштата, таа е веќе прилично стара дама. Затоа, не треба да се брза, туку да се проверат своите чувства и чувствата на младиот човек. Таа ја посоветува да почека уште две или три години и тогаш сè ќе стане јасно: дали е тоа љубов или само авантура.
Тогаш Agatha донела одлука. Таа јасно и едноставно ѝ одговорила на својата сестра:
Види, за три години ќе станам уште постара. Животот минува, а времето е минливо. И воопшто – никогаш не се знае што ме чека. Ќе се омажам за Max!
Тоа е веќе разумна одлука. Се разбира, понекогаш треба да почекате и да проверите сè. Но, животот поминува и шансите исчезнуваат. И возот излегува од перонот – можеби нема да можете да го фатите, додека седум пати проценувате, чекате, мерите…
И Agatha се омажила, и живеела среќно со сопругот до длабока старост. И така, ако чекала, ќе остарела. А младиот човек би се уморил од чекање – тоа така се случува. И воопшто, тогаш започна војната, која Agatha и Max за чудо ја преживеале. Така што одлуката е често итна.
Неопходно е да се кова железото додека е жешко, ако зборуваме за нашиот живот, за чувствата, за нови можности и шанси. Можеби нема да има втора шанса. А три години се многу долги за прилично краткиот човечки живот.
