Еве мило мое момче, ти го пишувам ова писмо за да остане како доказ за една “неуспешна” љубов.
Секој се сеќава на мај, како на среќен месец, па и јас така некое време, а сега ми стана најлошиот во годината.
Се сеќаваш ли на првата вечер, кога дојде во мојот живот како по грешка, случајно, лудо, еј сеќаваш ли дека од таа ноќ во мојот живот сè се променило, а единствениот виновник си ти.
Помина некое време, а јас како да кажам, почнав нешто да чувствувам, нешто чудно кон тебе, не знам дали е можно. Не те познавам, јас никогаш не сум те допрела, а почнав да чувствувам нешто. Смешно, зар не? И мене ми е смешно.
Поминуваа ноќи, денови, времето се менуваше, а и јас заедно со него, и моите чувства кон сите и кон тебе, толку се соживеавме во таа улога дека значиме нешто еден на друг, фактички како да сме заедно, еј заедно, а никогаш ништо немавме, дали тоа е можно? Не, знам.
Се сеќавам кога нешто се скаравме, а ти ми велеше “еј, лудо, еднаш ќе седиме гушнати и ќе се смееме на сето ова” да, тоа би било толку убаво и среќно, што се сомневав дека тоа е вистина.
Нашите караници толку беа за мене мили, секогаш нешто ќе ми кажеш да престанам да се лутам и ми ја враќаш насмевката, ме познаваше во тоа малку време, повеќе од било кој, кој ме познаваше, и кога ќе речам нешто што не сакам, а ти знаеш дека јас тоа не го мислам, сѐ знаеше, се смеев на секоја твоја порака, бидејќи тие беа смешни, исто како и ти будалче, беше различен, а јас искусив многу страдања со луѓето, како да чекав да се појави некој токму таков, и ете се појави ти.
И така поминуваа деновите, нѝ беше убаво, дури и тој разговор, се сеќавам кога зборувавме за децата и нивните имиња, рече чудно, но, интересно име ”РАХЕЛА”, ме фасцинира, една мала ќеркичка по име Рахела.
Продолжува на страна 2
