Стравот не следи на секој чекор во последно време | Еве што всушност нѝ прави и како да излеземе од маѓепсаниот круг

733

Стравот не е само емоционална, туку е и физиолошка реакција, и тоа многу моќна, која нѝ дава моќ.

Во последниве години, стравот не нѝ е непознат. Тој ни се вовлекол за време на пандемијата, се плашевме од болести, смрт, губење на средства за живот и општа загуба на живот каков што го знаеме. Дополнително, доживеавме земјотреси кои предизвикуваат исконска реакција на страв која ги мобилизира сите наши ресурси за опстанок.

Сега сме изложени на војна во не така далечно соседство и секојдневната можност за глобална ескалација на ситуацијата со несогледливи последици. Како да не можеме да го планираме животот, ниту да знаеме што ќе се случи утре.

Стравот во такви околности не е ништо неочекувано, но ние со него различно се справуваме. Некои добро се справуваат со него, некои остануваат преоптоварени и блокирани, други го потиснуваат или негираат стравот, трети компензираат…

Систем за преживување

Стравот е нормална, не само емоционална, туку и физиолошка реакција. Нѝ помага да бидеме будни за да се заштитиме од заканувачки ситуации и го мобилизира „бори се или бегај“ одговорот на нервниот систем кога навистина треба да се спасиме.

Тоа е всушност високоенергетска вибрација во телото која е во состојба да ги стави сите наши системи во режим на подготвеност во еден момент. Нѝ го изострува видот и слухот, го забрзува чукањето на срцето, така што крвта навреме стигнува до мускулите, што ќе не мобилизира да избегаме за миг, го зголемува нивото на адреналин…

Сè на сè, изгледа како многу софистициран и многу ефикасен систем за преживување. Но, живееме во општество кое, свесно или несвесно, систематски го осудува. Според овие стандарди, луѓето кои се плашат од нешто се слаби, од нив се очекува да „зајакнат“, да бидат храбри.

Интересно е, сепак, што храброста не го негира стравот, таа се создава во моментите кога има најмногу страв. Храброста нема премногу смисла без постоење страв. Поради ваквите осуди (кои најчесто се насочени кон машката популација) можеме да го потиснеме и игнорираме стравот кој може да заврши со повеќе проблеми.

Мобилизираната енергија на стравот тогаш, имено, останува во нашиот систем, генерира нов страв, го става телото под притисок и нè прави сè побудни и пореактивни. Дозволувањето и прифаќањето на стравот всушност дозволува поттикнатата енергија да се испушти од организмите (често во форма на треперење или со преземање на некоја акција со која се троши).

Маѓепсан круг

Кога возбудената енергија ќе се заглави во телото, можеме да имаме голем број на симптоми и токму оваа енергија и непријатноста што ја предизвикува во телото и со емоциите можеме да почнеме да се плашиме од самиот страв.

Ова може да доведе до фобии, паника, социјална анксиозност – се плашиме да бидеме изложени на нешто што на сличен начин ја буди енергијата на страв што сме ја доживеале претходно и предизвикува прелевање. Не е толку поентата во објектот од кој се плашиме, туку во искуството што нѝ беше огромно. И така завршуваме во маѓепсан круг.

Првиот чекор во расплетувањето на ова клупко е нормализирање на чувството на страв – стравот има многу добра причина зошто постои во нас. Без него не би можеле да го поминеме патот и би биле во заканувачки ситуации. Исто така, треба да ги направиме нормални физиолошките реакции на стравот, кои можеби се непријатни, а понекогаш и општествено неприфатливи, и во нив не сакаме да бидеме видени, но тие се природни. И треба да се има на ум дека стравот не го доживуваме сите подеднакво.

Кај некои ќе бидат посилни во истата ситуација, а кај некои послаби, во зависност од низа фактори, од генетика, стабилноста на средината во која сме пораснале, претходни искуства на страв и ресурси со кои располагаме за справување со стравот. Затоа, нашиот страв не треба да се споредува со туѓиот, а ако имаме среќа да бидеме помалку погодени, можеме да бидеме и поддршка на другите.