Иако сме способни за алтруизам, љубов и сочувство, нашиот генетски состав гарантира дека сме посветени и на стремежот кон сопственото подобрување: сите ние, до одреден степен, поседуваме предиспозиција да се искачиме на социјалната скала.
Ова е она што Joseph Lopreato го нарекува маневар за искачување: „Тенденцијата на поединецот, можеби социјалната група или која било друга група, да ги зголеми своите шанси да се пресели од пониска општествена позиција на повисока“.
Freud ја исклучил оваа предиспозиција од својата теорија и поради тоа го отстранил Alfred Adler од психоаналитичкото движење кога го посочил овој недостаток.
„Како и да го наречете“, напишал Adler (1932), „во човечките суштества секогаш ќе ја наоѓаме оваа значајна линија на активност – борбата да се издигне од инфериорна до супериорна позиција, од пораз до победа, од долу кон горе. Ова започнува во најраното детство и продолжува до крајот на животот“.
Други пред и по него имале слични забелешки: Nietzsche ја нарече „волја за моќ“, Aegis Cont “инстинкт на доминација“, а современите биолози за однесување „мотивација за зголемување на потенцијалот за поседување ресурси“.
Стремежот за моќ е порив или способност што го должи своето задоволство на постоењето на хиерархија на доминација. Бидејќи моќта е бесмислен концепт кога се разгледува одвоено од хиерархиски структурираниот општествен поредок.
Во социобиолошка смисла, моќта е помалку инстинкт отколку мерка на ресурси – тоа е индекс на степенот до кој поединецот или групата има пристап до релативно ретки добра и услуги (кои се дистрибуираат преку хиерархија на доминација) и може да ги негира на другите. Така, моќта е мерка за „потенцијалот за располагање со ресурсите“.
Конкуренцијата за доминантен статус е очигледна помеѓу членовите на ист вид рептили и ги регулира односите на групи цицачи и птици, каде што е евидентна хиерархиската структура (или „редоследот на клукање“). Речиси кај сите животински видови доминацијата се манифестира со покачена положба, ширина или висина. Покорност, пак, со свиткана положба, намалување на формата и „скромност“.
Потрагата по моќ и обидот да се искачи на општественото скалило вклучува турнири (ритуално агониско однесување) кои, откако ќе се завршат, резултираат со нова хиерархија на доминација. Понатаму, таа постои релативно стабилна, што придонесува за социјална кохезија и соработка, како и конкурентна ефикасност и опстанок на целата група.
Моделите на доминантно и покорно однесување се поврзани со карактеристични комплекси на емоции, идеи и симболи, придонесувајќи за психопатологијата на манично-депресивното растројство, како и садомазохизмот.
Ова е причината зошто СИМБОЛИТЕ НА ДОМИНАЦИЈА во анализата на соништата се поврзани со воздигнување, висина и големина (скали, кули, високи места, престоли, палати, скапа облека, кралско јаболко (грло), жезло, круна и сета помпа и раскош што ја придружува моќта ), како и инструменти на сила и принуда (синџири, окови, јажиња, стап, камшик, јарем, меч итн.).
СИМБОЛИ НА ПОЧИТУВАЊЕ во соништата се поврзани со потеклото, понизноста и сиромаштијата (колиба, беда, партали, слуги итн.) и гестовите на понизноста (откривање на главата, поклонување, климање и сл.).
Искачувањето во рамките на хиерархијата на доминација е веројатно симболичен модел за стремеж кон сите „повисоки нешта“, било да се тоа богатство, вистина, убавина, свест или Бог. Заедничката лингвистичка употреба ја користи оваа симболика: повисоки и пониски(што значи богати и сиромашни); повеќе како синоним за возбуда или манија, а помалку како депримирани или депресија.
Забелешка: Преземањето на оваа содржина е дозволено само ако го наведете изворот со задолжително линкување на нашиот домен и оригиналната статија!
Доколку сакате да прочитате повеќе содржини како оваа, препорачуваме да го посетите нашиот портал www.kukuriku.com.mk, а со лајк на нашата фан страна станувате дел нашето многубројно членство facebook.com/Kukuriku.mk/.
