Што ние да оставиме?
Кои се нашите задолжница?
Можеби треба да почнеме со нешто мало, речиси незначително?
Светот не се подобрува со големи гестови, туку со малите нешта. Тоа значи, дека за почеток, треба да се остави стариот леб во пластична кеса покрај контејнерот?
Две свенати виршли, до половина испиен јогурт?
Износени чевли?
Какво време, такви задолжница! Можат многу добро да соберат во пластична кеса.
Ја оставам веднаш до контејнерот и се вртам по неколку чекори. Ја нема! Таа наша мала донација, некогаш се нарекувала севап.
Што е севап? Тоа е кога ќе направиш добро дело, а остануваш непознат. Една благодарност би ја хранела твојата суета. Старите господа, во превртените громби-палта, ги обиколуваат пазарите и ги собираат листовите на зелката, некои оттркалан компир, заборавени моркови, два листа на зелена салата … Превртуваат по контејнерите за ѓубре и земаат оттаму весници и недопушени цигари. Нив ги викаат – ѓубреселектори!
Конечно, се сетив на една прекрасна мисла која сакаше да ја повторува мојот покоен пријател, Хиландарецот отец Митрофан: “Наше е само она што им го подаруваме на другите”.
А од ѓубрето повторно излегува девојчето со темна кожа и блескави очи и ѝ вели на мајка си: “Нема!”, И покрај тоа, убава и насмеана, излегува како заштитен знак за надежта. Во тој момент, на некој кој знае зошто, му застанува залакот во грлото.”
(Momo Kapor, etrafika.net)
