Планетарните научници често посакуваат да има нешто помеѓу двете планети, вели американскиот астрофизичар, додавајќи дека е добро што всушност го немаме.
Каталогот на планетарни системи што астрономите постојано го пополнуваат на Млечниот Пат покажува сè појасно колку нашиот сончев систем всушност може да биде различен од оние други планетарни системи во нашата галаксија.
Од скоро 4.000 планетарни системи идентификувани до денес, ниту еден од нив нема ред и распоред на планети како нашиот во Сончевиот систем. Една од причините за ова може да биде затоа што таквите системи на Млечниот Пат моментално се надвор од способноста на астрономите да ги детектираат. Сепак, планетарните системи откриени досега покриваат извонредна разновидност на распореди.
Планетата што недостасува
Астрофизичарот Stephen Kane од Универзитетот во Калифорнија, покажа дека целиот Сончев систем ќе се претвори во хаос доколку направиме само една промена. Тоа не е ни голема промена, туку онаа која вклучува додавање на друг тип на планета, што често се гледа во други системи.
Таа хипотетичка планета би требало да биде супер-Земја или мини-Нептун, односно свет кој е во опсегот на маса помеѓу Земјата и Нептун и има во просек 17 маси на Земјата. Но, и покрај нивната фреквенција на друго место во нашата галаксија, Сончевиот систем нема таква планета, наместо тоа има голем јаз помеѓу карпестите и гасовитите планети.
Но, она што го имаме во Сончевиот систем е голем физички јаз помеѓу орбитите на Марс и Јупитер, означен со астероидниот појас.
Планетарните научници често посакуваат да има нешто помеѓу двете планети. Изгледа како залудно потрошена недвижност, објаснува Kane, кој сакал да знае што ќе се случи со Сончевиот систем доколку ги пополни двете празнини во еден потег.
Вметнувањето на планетата што недостасува во симулации резултира со планетарна катастрофа
За таа цел, тој создал симулации во кои фрлил планета со масовен опсег помеѓу Марс и Јупитер токму во тој простор и го гледал хаосот што настанал. Истражувањето е објавено во научното списание The Planetary Science Journal.
Таа измислена планета му дава поттик на Јупитер што е доволно за да се дестабилизира сè друго. И покрај тоа што многу астрономи ја посакуваат оваа дополнителна планета, добро е што ја немаме, нагласува Kane.
Во зависност од масата и локацијата на таа симулирана планета во просторот помеѓу Марс и Јупитер, хаосот може да резултира и со протерување на сегашните планети од Сончевиот систем. Просечната орбита на Марс е 1,5 астрономски единици од Сонцето; Јупитер на астрономски единици. Планетата лоцирана на 3 астрономски единици може да постои сосема мирно, но скоро на кое било друго место резултира со апсолутна планетарна катастрофа.
Ако би се нашол на 3,1 до 4 астрономски единици, орбитата на Меркур станува нарушена. На 2,0 до 2,7 астрономски единици, Марс станува климав. Јупитер и Сатурн доживуваат само мали нарушувања, но аголниот импулс што го даваат на надворешните светови на Сончевиот систем, Уран и Нептун, исто така предизвикува дестабилизирање на овие далечни ледени џинови.
Најлошо сценарио
Во најлошото сценарио на симулацијата, Венера, Меркур, Земјата, Марс, Уран и Нептун сите би биле исфрлени од Сончевиот систем. Помалите промени предизвикуваат орбитата на Земјата во голема мера да отстапува од нејзиниот сегашен тек, што ја прави нашата планета помалку погодна за живеење, ако не и целосно негостопримлива.
Научните докази веќе сугерираат дека Јупитер игра важна улога во населувањето на Земјата, заштитувајќи нè од бомбардирање со астероиди. Работата на Kane сугерира дека тој игра уште една улога во стабилизирањето на Сончевиот систем, бидејќи астрономите веруваат дека гравитациското влијание на Јупитер спречува планети да се формираат во просторот населен со астероидниот појас.
Јупитер е клучен
Во моментов, нема доволно материјал во астероидниот појас за да се формира планета, а вкупната маса на појасот се проценува дека е само 0,04 отсто од масата на Земјата. Меѓутоа, порано во историјата на Сончевиот систем, тој астероиден појас се сметал дека е многу потежок.
Астрономите веќе некое време сметаат дека планетарните системи со аналог на Јупитер најверојатно имаат стабилност за живот. Симулациите на Kane додаваат тежина на тој аргумент. Тие исто така сугерираат дека архитектурата на Сончевиот систем може да биде прилично деликатна рамнотежа што е тешко да се одржи.
Нашиот сончев систем е пофино подесен отколку што мислело претходно. Сè работи како сложени брзини на часовникот. Фрлете повеќе брзини во смесата и сето тоа ќе се расипе, вели Kane.
Бонус видео
