Хипотезата за симулацијата има само три одговори, но со никакво набљудување нема да можеме да откриеме кој е точен.
Дали сè што знаеме и доживуваме, вклучително и самата реалност, е симулација создадена од некој невидлив и неспознат ентитет?
Оваа идеја, позната како хипотеза на симулацијата, првпат беше поставена и развиена во 2003 година од Nick Bostrom, професор на Универзитетот Oxford.
Како што објаснува Paul Suteer за Live Science, основата на теоријата е претпоставката дека нашите компјутери ќе продолжат да растат помоќни, поефикасни и способни.
“Да речеме дека во одреден момент во длабоката, длабока иднина (за овој аргумент да функционира, не е важно кога точно ќе се случи), ајде да изградиме ненормално моќен компјутер со големина на планета – компјутер толку моќен што би можел да го симулира целиот наш универзумот, пресоздавајќи ја целата физика, хемија и биологија што ги доживуваме во природниот свет.
Само три можни исходи
Ако, исто така, претпоставиме дека свеста е свест, без разлика каде се наоѓа (во органскиот или дигиталниот мозок), тогаш сите симулирани ентитети во компјутерот кои стекнуваат свест ќе доживеат свет кој не се разликува од нашиот. Накратко, Matrix”, објаснува тој.
Откако нашите потомци ќе направат таков компјутер, тие неизбежно ќе создадат безброј симулирани суштества – само обидете се да изброите колку суштества во видео игрите се појавиле и исчезнале откако за прв пат сме ја развиле технологијата.
Многу наскоро, бројот на симулирани свесни мозоци кои живеат во компјутер далеку ќе ги надмине органските мозоци кои живеат во реалниот универзум. Теоријата вели дека едноставно постојат три можности:
1. Нашите потомци (или други интелигентни суштества во вселената) никогаш нема да можат да ја развијат технолошката способност за верно симулирање на космосот.
2. Нашите потомци (или други интелигентни суштества во вселената) ќе развијат технологија, но ќе одлучат да не го симулираат космосот.
3. Огромното мнозинство од сите свесни ентитети, вклучително и вас, живеат во симулација.
Мислам, така направив? Не мора…
Хипотезата за симулација е најновата во долгата традиција на филозофски тези кои ја доведуваат во прашање природата на реалноста што ја доживуваме. Со милениуми, филозофите се прашувале дали нашата реалност е конструкција на злонамерен демон или можеби живееме во нечиј сон. Ова е крајната форма на скептицизам и корисно е да се потсетиме дека постојат ограничувања за емпириското проучување на таквите теории.
Чисто како мисловен експеримент, хипотезата за симулација држи вода. Но, хипотезата завршува со трилема – три тврдења, од кои едното мора да биде точно (ако ги прифатите сите претпоставки во аргументот), но не можеме да кажеме кое.
Се разбира, секогаш можеме да се откажеме и да кажеме дека не знаеме која опција е точна. Исто така, можно е да се застапува една опција. На пример, можете да кажете дека компјутерите никогаш нема да бидат доволно моќни за верно да го симулираат универзумот или дека напредните цивилизации секогаш ќе сметаат дека е морално недозволиво да симулираат свест. Или можете да кажете дека сето ова е неизбежно и дека живееме во нечија симулација на универзумот.
