„Ми го земаа името, слободата, семејството… но никогаш не ме разбраа.Преживав четири концентрациони логори.
Ми одзедоа сè – моите книги, моите соништа, мојот идентитет.
Дури и мојата бремена сопруга….
Изгубив сè.
Секој ден гледав како некој умира.
Некои налетаа на електрична ограда. Други едноставно се откажаа.
И јас стоев на тој раб.
Но, направив избор:
Кога не можам да ја сменам мојата судбина, тогаш ќе го сменам мојот став кон неа.
Една студена ноќ, се замислив себеси како држам предавање на универзитет – како им раскажувам на студентите за сè низ што сум поминал.
Таа визија стана моја линија на животот.
Идејата дека постои цел, дури и во болката, ме одржа во животот.
Не се работеше само за преживување, туку за изнаоѓање причина за живот.
Кога конечно бев ослободен, не најдов никој да ме чека.
Целото мое семејство го немаше.
Тогаш можев да се откажам.
Но, наместо тоа – решив да пишувам.
И така се роди човековата потрага по смислата.
Не за слава. Не од сожалување.
Туку светот да дознае и спознае.
Дури и кога сè ќе ти одземат,
ако имаш „зошто“, секогаш ќе најдеш „како“.“
„Постојат работи во животот што не можеш да ги контролираш… Но, секогаш можеш да исконтролираш како ќе реагираш. И понекогаш – тој одговор е она што те спасува.
Затоа што дури и во пеколот, оној кој има цел… сè уште има надеж.“
Виктор Франкл
Voice Of URANIA / Гласот на Уранија
