Спроведените анализи покажуваат дека должината на оклопот на пронајдениот примерок изнесувала околу 180 сантиметри.
Меѓународен тим на научници ги идентификувале фосилизираните остатоци на една од најголемите познати слатководни желки во светот, претходно непознат изумрен вид од доцниот плеистоцен период.
Група научници, предводени од Gabriel Ferreir од Germany’s University of Tübingen, идентификувале примерок стар помеѓу 40.000 и 9.000 години, пронајден во Бразил.
Тие го опишале како новооткриен вид во труд објавен во научното списание Biology Letters, објавено од British Royal Society.
Школката од фосилизираната „Peltocephalus maturin“, именувана по џиновската морска желка која се појавува во најпродаваните книги на Stephen King, е долга околу 1,8 метри. Таа е една од најголемите познати слатководни желки во светот.
Азиската желка со мека лушпа, чија максимална должина е 140 сантиметри, и јужноамериканската речна желка долга приближно 110 сантиметри, се меѓу најголемите слатководни желки што живеат денес.
Од минатото знаеме само за неколку желки кои живееле во свежи води, а нивните лушпи биле подолги од 150 сантиметри, изјави Ferreira. До неодамна, ваквите големи животни биле познати првенствено од миоценот, период од пред 23 до пет милиони години.
Истражувачите рекоа дека долната вилица на желката ја пронашле рудари во рудник за злато во бразилскиот Porto Velho. Спроведените анализи покажуваат дека должината на оклопот на пронајдениот примерок изнесувала околу 180 сантиметри.
Откритието не изненади бидејќи слатководните желки, за разлика од нивните копнени и морски роднини, ретко се толку огромни, а најмладите џиновски фосили кои ни се познати досега потекнуваат од миоценските таложења, рече Ferreira.
Тоа е последното познато фосилно откритие на огромни слатководни желки и укажува на тоа дека коегзистирале со првите човечки жители во регионот на Амазон, велат научниците.
Луѓето се населиле во областа Амазон пред приближно 12.600 години. Знаеме и дека големите желки биле важен дел од исхраната на хоминините уште од палеолитот, рече Ferreira.
Но, сè уште не е јасно дали хоминините јаделе и слатководни желки, кои се многу потешки за фаќање поради нивната агилност, и дали примероците на Peltocephalus maturin, заедно со јужноамериканската мегафауна, всушност станале жртви на човечката експанзија.
