За време на летот во вселената, коскените структури стануваат потенки и на крајот некои од коскените прачки се одвојуваат една од друга.
Новата студија за губење на коскената маса кај 17 астронаути кои полетале до Меѓународната вселенска станица обезбедува поцелосно разбирање на ефектите од вселенското патување врз човечкото тело и чекорите што можат да ги ублажат, клучно знаење за потенцијално амбициозните идни мисии.
Истражувањето собра нови податоци за губење на коскената маса предизвикана од микрогравитацијата кај астронаутите и нивото до кое може да се обнови коскената минерална густина на Земјата.
Во истражувањето учествувале 14 астронаути и три астронаутки, со просечна возраст од 47 години, чии мисии траеле четири до седум месеци во вселената, во просек пет и пол месеци.
Дали и како ќе се опорави коската?
Една година по враќањето на Земјата, астронаутите имале просечно 2,1 отсто помала минерална густина во тибијата, една од коските на долниот дел од ногата и 1,3 отсто помала јачина на коските.
Девет од нив не ја вратиле минералната густина на коските по летот во вселената, доживеале трајна загуба.
„Знаеме дека астронаутите губат коскена маса при долготрајни вселенски летови. Она што е ново за оваа студија е тоа што ги следевме астронаутите една година по нивниот вселенски лет за да видиме дали и како коската се обновува“, рече професорката Leigh Gabe од Универзитетот во Калгари и главен автор на студија објавена оваа недела во списанието Scientific Reports.
„Астронаутите доживеале значително губење на коскената маса за време на шестмесечните вселенски летови – загуба што би очекувале да ја видиме кај постари возрасни лица во текот на две децении на Земјата – и повратиле само околу половина од таа загубата една година по враќањето на Земјата“, рече Gabel.
Структурата на коските на астронаутот трајно се менува
Вселенските агенции ќе треба да ги подобрат режимите на вежбање и диетите за да го спречат губењето на коскената маса, предупреди Gabel.
„За време на летот во вселената, коскените структури стануваат потенки и на крајот некои од коскените прачки се одвојуваат една од друга. Штом астронаутот ќе се врати на Земјата, преостанатите коскени врски може да се згуснат и зајакнат, но оние што се одвоиле во вселената не можат повторно да се обноват, па така целата структура на коските на астронаутот е трајно изменета“, рече Gabel.
Астронаутите кои учествувале во истражувањето патувале до вселенската станица во последните седум години. Во студијата не е наведена нивната националност, но се знае дека тие биле од американската вселенска агенција НАСА, Канадската вселенска агенција, Европската вселенска агенција и Јапонската агенција за истражување на вселенскиот простор.
Кардиоваскуларниот систем исто така доживува промени
Патувањето во вселената претставува различни предизвици за човечкото тело, клучна грижа на вселенските агенции додека планираат нови истражувања. НАСА, на пример, има намера да испрати астронаути назад на Месечината, а мисијата е планирана за 2025 година. Тоа може да биде увертира за идните мисии на астронаути на Марс или долгорочно присуство на површината на Месечината.
„Микрогравитацијата влијае на многу телесни системи, вклучувајќи ги мускулите и коските меѓу нив“, рече Gabel.
„И кардиоваскуларниот систем доживува многу промени. Без гравитацијата да „влече крв“ кон нашите стапала, астронаутите доживуваат поместување на течноста што предизвикува повеќе крв да се собира во горниот дел од телото. Ова може да влијае на кардиоваскуларниот систем и видот“, додаде тој.
„Радијацијата е исто така голем здравствен проблем за астронаутите бидејќи колку подалеку патуваат од Земјата, толку е поголема изложеноста на радијација и зголемен ризик од рак“, предупреди Gabel.
Вежбите за време на летот се клучни
Студијата покажала дека подолгите мисии во вселената резултирале со поголема загуба на коскена маса и помала веројатност за обновување на коските потоа. Вежбите за време на летот, како што е тренингот со отпор на вселенската станица, се покажале како важни за спречување на губење на мускулите и коскената маса.
Оние астронаути кои извеле повеќе мртво кревање во вселената отколку на Земјата имаат поголема веројатност да закрепнат побрзо по мисијата.
„Има многу што сè уште не знаеме за влијанието на микрогравитацијата врз човековото здравје, особено кога станува збор за вселенски мисии подолги од шест месеци“, рече Gabel.
