Бидејќи повеќето постоечки алгоритми за вештачка интелигенција се изведени од невронски мрежи, истражувачите посочуваат дека хидрогелите претставуваат друг тип на „интелигенција“ што може да се користи за развој на нови, поедноставни алгоритми.
Играњето игри обично се поврзува со луѓе или интелигентни животни. Сепак, научниците од University of Reading покажале дека дури и едноставен хидрогел може да се научи да игра.
Во една студија објавена во списанието Cell Reports Physical Science, д-р Yoshikatsuo Hayashi и неговиот тим покажале како едноставен хидрогел – еден вид мек, флексибилен материјал – научил да ја игра едноставната компјутерска игра „Pong“ од 1970-тите. Хидрогелот, споен со компјутерска симулација на класичната игра преку посебно изработена низа од повеќе електроди, покажал подобрени перформанси со текот на времето.
Нашето истражување покажува дека дури и многу едноставните материјали можат да покажат сложени, адаптивни однесувања обично поврзани со живи системи или софистицирана вештачка интелигенција. Ова отвора возбудливи можности за развој на нови видови на „паметни“ материјали кои можат да учат и да се прилагодат на нивната околина, рече д-р Hayashi, биомедицински инженер на Факултетот за биолошки науки на University of Reading.
Тој верува дека појавното однесување за учење е резултат на движењето на наелектризираните честички во хидрогелот како одговор на електричната стимулација, создавајќи еден вид „меморија“ во самиот материјал.
Јонските хидрогели можат да постигнат ист вид мемориска механика како и посложените невронски мрежи, објаснува првиот автор и инженер за роботика Vincent Strong од University of Reading. Покажавме дека хидрогелите не само што можат да играат pong, туку можат, со текот на времето, да станат подобри во тоа.
Тие истакнуваат дека всушност сакале да тестираат дали едноставните вештачки системи можат да пресметаат затворени јамки слични на повратните циклуси кои му овозможуваат на човечкиот мозок да го контролира телото.
Бидејќи повеќето постоечки алгоритми за вештачка интелигенција се изведени од невронски мрежи, истражувачите посочуваат дека хидрогелите претставуваат друг тип на „интелигенција“ што може да се користи за развој на нови, поедноставни алгоритми. Во иднина тие планираат дополнително да ја испитаат „меморијата“ на хидрогелот со испитување на механизмите зад неговата меморија и тестирање на неговата способност да извршува други задачи.
Истражувачкиот тим верува дека нивните наоди би можеле да имаат далекусежни импликации за областите кои се движат од мека роботика и протетика до еколошки сензори и адаптивни материјали.