Медицината доста напреднала, па операциите за промена на полот полека, но сигурно стануваат реалност, дури и кога станува збор за цели народи.
Не треба да се нагласи дека ваквите операции се долготрајни не само во однос на нивното ефективно траење, туку и поради терапевтскиот третман што се бара после нив за да се постигне успешен ефект.
Не знам како поинаку да ги опишам промените што се случуваат во Македонија последниве години, односно лукав обид насилно да се смени „полот“ на цел еден народ за да се натера на духовна травестија.
Ако се суди според контраиндикациите, сепак ќе биде дека „хирурзите“ малку се преиграле.
И ништо почудно од тоа што операцијата под надзор на ЕУ ја спроведува црвената олигархија, носителите на комунистичката власт и подоцна менаџери на капиталот (кои брутално го приватизираа) и нивните деца, кои ја наследија не само политичката моќ, туку и истиот тој капитал, повеќекратно умножен за време на санкциите против Србија.
Што значи да се биде комњара?
Седумдесет години се лигават низ Белград дека се просрпски ориентирани и најголеми пријатели на Србите, додека на најперфиден начин нас Србите во Македонија не десеткуваат на секој начин, сведувајќи нè на безгласна буква додека под жито ги промовираат Албанците како клучен фактор во државата на позадината на антисрпската хистерија за да денес ладно, муфљуски, ќе ја превземат улогата на нови бугарски администратори на територијата на денешна Македонија?!
Така, после осумдесет години откако бугарскиот фашистички окупатор ја анектираше територијата на денешна Македонија во 1941 година, согласно Протоколот што го потпишаа со Бугарија во функција на отворање преговори со ЕУ, успеаја да ја преземат улогата на бугарски администратори во она што сега е Северна Македонија, на која во меѓувреме со Договорот од Преспа ја прикачија ознаката „Северна“, која мнозинството Македонци ја сметаат за срамна.
Историјата се повторува, но овој пат како фарса.
Среќна Нова 2022 година!
Не сум сигурен дека има нешто поодвратно од тоа што се случи!
Но, тоа не е сѐ!
Додека течеше физичкиот дел од операцијата, Договорот од Преспа, Тиранската платформа и Договорот за добрососедство со Бугарија, зад сцената се одвиваа процеси кои можат да имаат и ќе имаат несогледливи последици за политичката стабилност на државата.
Охридскиот договор, кој е вербално заштитен од САД и ЕУ, доживува драстични промени, повторно под жито.
Во т.н Охридскиот договор содржи повеќе инструменти за политичка стабилизација и меѓуетничка толеранција. Првиот е Комитетот за односи меѓу заедниците, кој е наменет како втор дом на Собранието, каде што ќе се разгледуваат проблематичните ситуации поврзани со зачувување на мирот, политичката стабилност и меѓуетничката толеранција. По доаѓањето на оваа владејачка гарнитура практично не постои, намерно беше истуркан на маргините.
Т.н Бадентеровото мнозинство во функција на заштита на правата на заедниците алудира на одлуки кои можат да ги загрозат идентитетските права на Албанците, за сега кога станува збор за идентитетските права на Македонците, Македонците да бидат надгласани од Албанците. Така и тој инструмент е доведен до апсурд. Така Македонците се доведени во нерамноправна, понижувачка положба во својата земја.
И третиот инструмент, а тоа е продолжување на Охридскиот договор, т.н Мајскиот договор кој предвидува коалицирање на победникот со победникот, значи македонскиот и албанскиот политички блок.
Контролиран хаос во кој победува само еден, но тоа не се ниту Македонците ниту ние Србите!
А Охридскиот договор во она време стана дел од Уставот.
Можеме ли ние Србите да уживаме во неговите достигнувања ако актуелната власт ги опструира, и тоа намерно?
Никој не е наивен, сите знаеме кој го уништува македонскиот устав и инструментите за политичка стабилност и меѓуетнички мир и на најдиректен начин ја воведува земјата во бинационалност, исто толку ладно и рамнодушно кон сопствениот народ, а камоли кон нас Србите.
И да се забележи дека, во овој невиден обид за бугаризирање на Македонците, од претставниците на месните национални заедници, Албанците, Турците, Ромите, Бошњаците и Власите, само јас – Иван Стоилковиќ, претставникот на Србите – застанав на страната на Македонски народ.
Доволно е да се знае кој бил на чија страна и останал, а останатото ќе го каже историјата.
