Месечината е сончева временска капсула и вистинското место за проучување на историјата на сонцето и неговото влијание врз световите во Сончевиот систем, велат научниците и велат – кога станува збор за историјата на сонцето, не гледајте подалеку од месечината.
Ако сакаме да научиме нешто за историјата на Сонцето, не треба да гледаме подалеку од природниот сателит на Земјата – Месечината. Тоа е според тимот на научници кои се надеваат дека ќе ги користат идните мисии на НАСА на Месечината за да помогнат во разбирањето на животната историја на нашата матична ѕвезда.
Сонцето отсекогаш влијаело на сите тела во Сончевиот систем. Не само што примаме топлина и светлина од Сонцето, туку и постојан дожд од високоенергетски честички, како и соларни ветрови. Така било пред 4,5 милијарди години, така ќе биде и во иднина.
Сепак, човештвото ја изгуби античката историја за влијанието на Сонцето врз нас на Земјата. Времето предизвикано од ветер, ерозијата предизвикана од вода и постојаните тектонски циклуси ги бришат од површината или ги закопуваат длабоко во обвивката на Земјата сите промени што можеби ги има направено Сонцето.
Мртвите светови, од друга страна, многу подобро ја снимаат историјата, според новата студија која неодамна се појави во научното складиште arXiv и сè уште чека рецензија пред евентуалното официјално објавување.
Бидејќи Месечината е најблискиот мртов свет до нас и целта на серијата мисии на НАСА Артемида, научниците сметаат дека треба да одиме таму за да бараме индиции за историјата на Сонцето. Мора да се признае, има одредена површинска активност на Месечината од нејзиното почетно формирање, како што се текови на лава и удари на астероиди и комети. Но, оваа активност всушност е помош, а не пречка, велат научниците во споменатата студија.
Тековите на лава можат да запечатат големи делови од површината на Месечината од понатамошна интеракција со Сонцето. Ова значи дека ако можеме да копаме под тековите во подлабокиот лунарен реголит, би можеле да погледнеме во историјата на Сонцето пред таа лава да потекла.
И додека ударите имаат тенденција да ги мешаат работите, тие исто така откриваат подлабоки слоеви на површината, овозможувајќи им на научниците лесен пристап до нив. Авторите на студијата истакнаа неколку клучни количини што може да се измерат од примероци од Месечината и како тие се поврзани со сончевата активност.
На пример, научниците можат да погледнат колку долго примерокот бил изложен на космички зраци и да го искористат за моделирање на стапката на производство на космички зраци од Сонцето во изминатите неколку милијарди години. Тие исто така можат да ги погледнат трагите што ги оставаат високоенергетските честички додека се закопуваат во кората за да ги добијат истите информации.
Со текот на времето, лунарната почва полека се претвора во карпа, а овој процес се менува со количината на сончево зрачење. Со споредување на различни примероци на различни длабочини и локации, научниците можат да ги разберат промените во светлоста на Сонцето со текот на времето.
Во гореспоменатата студија, се тврди дека нема место во Сончевиот систем подостапно од Месечината за да се ѕирне во древната историја на Сонцето.
