Кога разговараат за најценетите и најскапите материи на планетата, многумина прво ќе помислат на дијаманти, злато, скапоцени камења и ретки минерали.
Но, има нешто бескрајно поскапо и крајно езотерично скриено во доменот на напредната физика – антиматеријата.
Антиматеријата е направена од античестички, а секоја честичка во природата има свој антипартнер. Кога овие честички ќе дојдат во контакт, тие се поништуваат една со друга ослободувајќи електромагнетни бранови кои носат енергија. И покрај огромниот потенцијал на антиматеријата, моментално не можеме да создадеме посложени форми во лабораториите.
Затоа и не е чудно што грам од оваа исклучително предизвикувачка супстанца вреди околу 62,5 трилиони американски долари.
Англискиот физичар Paul Dirac беше првиот што ја опиша појавата на античестици во триесеттите години на минатиот век, откривајќи го позитронот или антиелектронот, честичка со иста маса како електронот, но со спротивен полнеж. Следејќи ја неговата логика, антипротоните и антинеутроните се идентификувани како антитеза на протоните и неутроните.
Сè уште се истражува
Теоретски, енергијата што произлегува од уништувањето на материјата и антиматеријата ја надминува дури и нуклеарната експлозија, што ги натера научниците внимателно, но љубопитно да ја истражуваат оваа област.
Научните тестови, особено експериментите спроведени во CERN во Швајцарија со создавање на антиводород уште во 1995 година, покажале дека потенцијалот на антиматеријата не е само плод на имагинацијата од делата на научната фантастика. Во исто време, тие укажаат на неопходноста од обезбедување на стабилност на антиматеријата, која бара прецизност и иновации на атомско ниво.
Овие експерименти се овозможени од супер судирачот, најголемиот забрзувач на честички во светот лоциран во кружен тунел долг 27 километри во близина на Женева, Швајцарија. Овој научен инструмент троши огромни количини на електрична енергија и други ресурси, што ги објаснува големите пратечки трошоци.
