Во очигледна цел да го заплаши НАТО, руското раководство сè повеќе и непромислено се заканува на својата воена реторика, а тоа може да се реши на еден од двата начини – со игнорирање или одмаздување.
Во очигледна цел да го заплаши НАТО, руското раководство сè повеќе и непромислено се заканува со својата воена реторика, а тоа може да се реши на еден од двата начини – со игнорирање или одмаздување, пишува Ian Kearns, ко-основач на Европската мрежа за лидерство и Imants Lieģis, поранешен латвиски министер за одбрана и член на Советодавниот одбор на Европската лидерска мрежа, за Politico во својата анализа за тоа кои треба да бидат следните чекори и пораки на НАТО до Русија, пред самитот на НАТО на 29-30. јуни во Мадрид.
Дури и пред Русија што ја ескалира својата осумгодишна војна во источна Украина во сеопфатен офанзивен напад врз остатокот од земјата, европскиот режим за контрола на оружјето и дијалогот за стратешка стабилност, за жал паднаа во вода. Ова, сепак, не спречи пет нуклеарни сили на Советот за безбедност на ОН – вклучително и Русија – да потврдат дека „нуклеарната војна не може да се победи и дека никогаш не смее да се води“.
Со оглед на текот на настаните по објавата, посветеноста на Русија на тврдењето изгледа сомнителна, а можноста за употреба на нуклеарно оружје не може едноставно да се исклучи.
Причини зошто Путин би бил подготвен да прибегне кон нуклеарно оружје
Руското раководство вели дека неговата „специјална операција“ во Украина е борба на земјата за национален опстанок против нацистите поддржани од Западот. Русија го надополнува ова со тврдењето дека, всушност, е во војна со НАТО и е изложена на „егзистенцијална закана“ – наведувајќи го ова како еден од клучните аргументи за можна употреба на нуклеарно оружје.
Рускиот претседател Владимир Путин би бил подготвен на тоа дури и ако верува дека тоа би можело да ја принуди Украина да се предаде и да го парализира секој можен одговор на НАТО. Друго потенцијално сценарио во кое Путин би употребил нуклеарно оружје е она во кое тој би сфатил дека е на работ на воен пораз.
Затоа НАТО мора да се фокусира на своите пораки за одвраќање.
Русија треба да биде лишена од својата предност
Би било погрешно НАТО да возврати по принципот „мило за драго“, одговарајќи на секоја закана што доаѓа од Москва. Сепак, директните одговори на трите нуклеарни сили на НАТО – САД, Обединетото Кралство и Франција – досега останаа дискретни.
Во исто време, НАТО треба вешто да ја отстрани предноста на Русија, бидејќи земјата продолжува да ги користи заканите за ескалација како злонамерна и манипулативна алатка. Алијансата мора да се соочи со ризикот Путин да биде првиот што ќе употреби нуклеарно оружје и да не бега од смислување одговор на таквата закана.
Во овој поглед, лидерите на НАТО треба да ја повторат својата посветеност на одвраќање и одбрана на самитот овој месец, вклучувајќи ја и достапноста на нуклеарна компонента како одмаздничка мерка – во случај такво нешто некогаш да биде потребно.
Ова е важно за да му стане јасно на Путин дека нуклеарната војна би била катастрофа за сите – вклучувајќи го и него, поширокото руско воено и политичко раководство, нивната земја, најблиските и сограѓаните. Путин мора да знае дека ништо добро не може да дојде од директен конфликт со најсилниот воен сојуз во историјата.
Закани од Кремљ
Оваа порака е уште поважна со оглед на реакцијата на Русија на претстојниот влез на Финска и Шведска во НАТО. Еден од најблиските сојузници на Путин, поранешниот претседател Дмитриј Медведев, предупредува дека, како резултат на членството, руското нуклеарно оружје може да биде распоредено во балтичкиот регион. Игнорирајќи дека Калининград имал нуклеарни складишта и, најверојатно, нуклеарно оружје е распоредено таму долго пред актуелната криза, оваа изјава имплицира дека Русија или блефира или ја потврдува својата подготвеност да распореди и евентуално да користи такво оружје.
Паралелно со пораката за одвраќање, земјите од НАТО мора да продолжат да и даваат на Украина максимална воена поддршка за одбрана на нејзините територии и запирање на инвазијата на Путин, како и сите разорни последици од инвазијата. На Украина сепак мора да ѝ се дозволи енергично да се брани и да не мора да биде принудена да преговара од послаба позиција. Европската безбедност, исто така, мора да продолжи да се заснова на принципите на Организацијата за безбедност и соработка во Европа (ОБСЕ) основана во Хелсинки, при што секоја земја има право да го избере својот пат.
Уништувањето на руската армија или промената на режимот во Москва не се решение
Многу земји несомнено ќе го ценат ставот неодамна изразен од американските официјални лица дека Русија треба да биде спречена да ги повторува своите неодамнешни злосторства на друго место. Тоа не значи дека целта на Западот треба да биде да ја уништи руската армија или да бара промена на режимот во Москва. Напротив, исходот од сегашната криза мора да биде само болка и никаква придобивка за Русија, така што таа никогаш повеќе нема да биде во искушение да повтори таква бесчувствителна, незаконска и нечовечка агресија.
Во исто време, важно е западните пораки и демонстрациите на решителност да се балансираат со претпазливост.
Намерната ескалација не е единствената закана во оваа криза. Губењето на контролата врз текот на настаните поради ненамерно насилство меѓу НАТО и руските сили е исто така ризик од заштита, со разумна комуникација меѓу двете спротивставени армии.
Балансирање меѓу нуклеарните закани и поддршката за Украина
Ескалацијата на Русија е можна и поради конфузната и невешта комуникација на Западот за сопствените цели и намери. Поголема координација и комуникација од страна на сојузниците би била добредојдена во оваа област. Тираните имаат навика да користат систем на терор за да сеат страв и сомнеж во општествата – и нивните и оние што им се спротивставуваат. Западот не смее да попушти пред ова, но мора да си ја задржи главата.
Не ја баравме оваа криза и никој од нас не сака да ја доживее. Сепак, балансирањето помеѓу јасното побивање на руските нуклеарни закани и поддршката за Украина, со разумни мерки за да се избегне нуклеарна ескалација, е единствената можна насока по која треба да се оди, заклучуваат Kearns и Lieģis.
Забелешка: Преземањето на оваа содржина е дозволено само ако го наведете изворот со задолжително линкување на нашиот домен и оригиналната статија!
Доколку сакате да прочитате повеќе содржини како оваа, препорачуваме да го посетите нашиот портал www.kukuriku.com.mk, а со лајк на нашата фан страна станувате дел нашето многубројно членство facebook.com/Kukuriku.mk/.
